JO19-5 bij de laatste 16 in de beker!

Dit jaar voor het eerst een O19-5 team bij de Samenwerkende teams FCMeppel / Alcides. Een bijzondere samenstelling: 2 vriendenclubs samengevoegd tot 1 grote vriendenclub.  Een avontuur waar ze zelf voor gekozen hebben. En een avontuur waar ik een klein onderdeel van mag zijn dit jaar.
 
We zijn inmiddels 4 competitie wedstrijden onderweg en draaien keurig mee in de bovenste regionen. Jammer van een kleine misser bij QVC (4-2) verlies, maar verder nog geen puntverlies hoeven noteren.
 
Naast de competitie spelen ook wij beker. In de poulefase werd niets aan het toeval overgelaten. 3 wedstijden, 9 punten! De loting liet even op zich wachten en er werd al druk gespeculeerd wie onze tegenstander zou worden. Alles goed als het maar niet het “vriendenteam” van Olde Veste zou worden….. Immers die hadden geen spaan heel gelaten van onze JO19-4. Ik kan me het appje van Jelmer nog heugen: Wordt een pittige.  
 
Zaterdag was het dan zo ver. Iedereen tot op het bot gemotiveerd! Of om trainer Pieter te citeren: nu kunnen jullie laten zien of jullie een stel vrienden zijn die samen voetballen of laten zien dat jullie vrienden zijn die alles voor elkaar over hebben.  Het fluitsignaal klonk, de neutrale toeschouwer moest erkennen dat Olde Veste nogal makkelijk overtikte en voortvarend startte. Binnen 3 minuten een penalty tegen.  Je zag het publiek denken; ooh wordt het zo’n wedstrijd? Maar… Ruggen werden gerecht, de mannen keken elkaar eens diep in de ogen en besloten dat het niet gespeeld was en kregen iets meer grip op de tegenstander. De keeper van Olde Veste werd overmoedig, stond erg ver voor zijn doel en werd prachtig uitgespeeld door de onze gelegenheidsspits Thomas. 1-1!
 
Bijna huppelend zette ik de thee klaar. 1-1 bij rust wie had dat gedacht? Teruglopend kom ik een mopperende tegenstander tegemoet. Ik hoor dat ik een prachtig doelpunt van  wederom Thomas heb gemist. Wij gaan gewoon met 2-1 de rust in.
 
Justin had vorig week nog geopperd: we maken een frommelgoal en parkeren dan de bus.  Even dacht ik: hadden we dat maar gedaan. Olde Veste wilde kost wat kost niet verliezen en maakte de aansluitingstreffer 2-2. Nog een keer moesten de ruggen gerecht worden, nog een keer alles geven. Met een splijtende pass door het midden pikte onze spits de bal knap op en kwam in zijn eentje op de keeper af. Hij hield het koppie erbij en schoot koelbloedig zijn derde van deze wedstrijd binnen. De vreugde langs de kant was mogelijk nog groter dan in het veld. Met nog enkele minuten op de klok dan toch de bus geparkeerd. Genoten en met deze overwinning  is JO19-5 door naar de laatste 16!

Bernadette